تعداد بازیکنان یک بازی اثرات مهمی روی بازی می‌گذارد؛ اما از جهات زیادی، تعداد طرف‌های بازی مهم‌تر است. برای مثال فوتبال با اینکه یک بازی ۲۲نفره است، ولی فقط دو طرف دارد و بنابراین از جنبه‌های زیادی مثل بازی دونفره است. اما در بازی‌های چندطرفه، اتفاقات دیگری می‌افتد؛ مثلاً سیاست‌‌ورزی (politics) و تاجبخشی (kingmaking) که...
مبانی نظریتعداد بازیکنان
تعداد بازیکنان یک بازی اثرات مهمی روی بازی می‌گذارد؛ اما از جهات زیادی، تعداد طرف‌های بازی مهم‌تر است. برای مثال فوتبال با اینکه یک بازی ۲۲نفره است، ولی فقط دو طرف دارد و بنابراین از جنبه‌های زیادی مثل بازی دونفره است. اما در بازی‌های چندطرفه، اتفاقات دیگری می‌افتد؛ مثلاً سیاست‌‌ورزی (politics) و تاجبخشی (kingmaking) که تغییرات ساختاری در بازی ایجاد می‌کنند.
بازی‌ها بر اساس تعداد نفرات به انواع بازی‌های صفرنفره، یک‌نفره، یک و نیم نفره، دونفره، دو تیمه، تیمی یکطرفه و چندنفره تقسیم می‌شوند. در ادامه به معرفی مختصر انواع این بازی‌ها می‌پردازیم.
فهرست مطالب
بازی‌های صفر نفره!
بازی‌ای که تعداد بازیکنان آن صفر باشد؟! خنده دار به نظر می‌رسد! با این حال ظاهراً بازی صفر نفره نیز وجود دارد!
بازی صفرنفره بازی‌ای است که در آن، غیر از یک شروع ابتدایی، فقط تماشاگر بازی هستیم و خودمان در آن عاملیت نداریم. فرض کنید در یک روز بارانی که حوصله‌مان سر رفته، دو قطره آب از پنجره پایین بیایند و با خودمان روی قطره سمت چپ شرط ببندیم که زودتر به پایین پنجره می‌رسد. در این صورت به انجام یک بازی صفرنفره نزدیک شده‌ایم!
برای مثال «بازی زندگی» جان کانوِی (conway’s game of life) که یک بازی گرافیکی ریاضی است، یک بازی بدون بازیکن است؛ یعنی تکاملش تنها وابسته به وضعیت ابتدایی است و نیازی به عامل انسانی در مراحل بعد ندارد. نحوه عاملیت انسانی بازی بدین صورت است که بازیکن در آغاز بازی، حالت ابتدایی چیدمان را ایجاد می‌کند و سپس چگونگی رشد و تکامل سیستم را بدون دخالت خود مشاهده می‌کند.
بازی‌های تک‌نفره
در این بازی‌ها بازیکن نه در مقابل یک رقیب خیالی، بلکه در مقابل «سیستم» بازی می‌کند. جدول کلمات، تتریس، پاسور سولیتر، زُرک و استرویدز همگی جزو این دسته بازی‌ها هستند. مسلماً حتی بیرون رفتن برای دویدن نیز یک بازی تک‌نفره به شمار می‌آید، به‌ویژه اگر برای خودتان زمان تعیین کنید.
این بازی‌ها علاوه بر اینکه فقط یک بازیکن دارند، هیچ رقیب دومی ندارند که در طول بازی شبیه بازیکن رفتار کند. با این حال بعضی از این بازی‌ها قابلیت تبدیل به بازی یک‌ونیم یا دونفره را دارند که غالباً به افزایش هیجان بازی کمک می‌کند.
بازی‌های یک‌ونیم نفره
چگونه می‌شود تعداد بازیکنان اعشاری باشد؟
وقتی یک انسان با یک رقیب شبیه‌سازی‌شده بازی می‌کند! این نوع بازی فقط در ویدئوگیم‌ها دیده می‌شود. بازیکن، یکی از طرفین را بازی می‌کند و هوش مصنوعی، رقبای شبیه‌سازی‌شدۀ دیگر را. تقریباً هر بازی کامپیوتری‌ای که یک نسخه چندنفره دارد، در حالت تک‌نفره‌اش در این دسته قرار می‌گیرد. مثلاً بازی تمدن (civilization)، همه بازی‌های تیراندازی اول شخص و مرتال کُمبَت.
سکوبازی‌ها (مثل قارچ‌خور) بسته به موقعیت‌های بازی، جایی بین این دسته و دسته تک‌نفرۀ خالص قرار می‌گیرند. مثلاً پریدن روی سکوها و گرفتن سکه و قارچ، تجربه تک‌نفره است، ولی جنگیدن با غول پایانی، یک تجربه شبیه‌سازی‌شده دونفره.
بازی‌های دونفره
این دسته، محوری‌ترین نوع و بهترین نمونه بازی است؛ همانطور که گنجشک، مثال عالی پرندگان است. مثال‌های بی‌شماری از این نوع بازی وجود دارد: از شطرنج، اسکربل و نرد تا تنیس، شمشیربازی و نیز اغلبِ بازی‌های کارت بازرگانی، بازی‌های مینیاتوری و استارکرفت.
خیلی از این نمونه‌ها، نسخه‌های چندنفره هم دارند. متقابلاً بعضی بازی‌هایی که معمولاً دوتیمه یا چندنفره برگزار می‌شوند هم می‌توانند دونفره بازی شوند؛ مثلاً بسکتبال یا زلزله. سطح رقابت در بازی دونفره، بسیار بالا و جدی است و نسبت به بازی‌های دسته‌های قبل، احساسات و هیجانات بیشتری را درگیر می‌کند.
بازی‌های دوتیمه
در این بازی‌ها، دو طرف یا دو تیم وجود دارد. هر طرف به عنوان یک موجودیت واحد بازی می‌کند (یا تلاش می‌کند که بازی کند)، و هر طرف به عنوان یک واحد، می‌برد یا می‌بازد. مثال‌های این نوع بازی عبارت‌اند از فوتبال، بازی‌های تیراندازی تیمی (مثل کانتر استرایک)، پاسور بریج، مافیا، و متحدین و متفقین.
در کل، بازی‌های دو تیمه، با بازی‌های دونفره مشترکات بیشتری دارد تا با بازی‌های چندنفره واقعی. مثلاً مسائل سیاسی خاصِ بازی‌های چندنفره مثل تاجبخشی در این بازی‌ها وجود ندارد. اگر کسی یک تیم را به عنوان نوعی بازیکن ترکیبی در نظر بگیرد، بازی‌های دوطرفه، به بازی‌های دونفره تبدیل می‌شوند.
بازی‌های تیمی یکطرفه
بازی ممکن است شامل یک طرف، در مقابل یک هوش مصنوعی (یا در مقابل قوانین بازی) باشد. این نوع بازی، صرفاً چیزی شبیه بازی تک‌نفره است، دقیقاً همانطور که بازی دوتیمه، شبیه بازی دونفره است. بازی‌های تیمی یکطرفه عموماً به عنوان «بازی‌های همکاری» مورد اشاره قرار می‌گیرند.
نمونه‌های این بازی عبارت‌اند از: گانتلت، بازی رومیزی ارباب حلقه‌ها (طراحیِ نیتزیا)، جنگیدن با یک غول مرحله در دنیای وارکرفت یا بازی کردن استارکرفت به عنوان یک گروه در مقابل هوش مصنوعی. بازی‌های نقش‌آفرینی کاغذی مانند «سیاهچال‌ها و اژدهاها» را نیز می‌توان جزو این دسته شمرد؛ هرچند بسیار بستگی به نقشه بازی کردن گروه‌ها دارد. تمایز میان بازی‌های «تک‌نفره» و «یک‌ونیم‌نفره» در اینجا نیز دیده می‌شود.
بازی‌های چندنفره
این دسته، شامل بازی‌هایی می‌شود که حداقل سه بازیکن یا سه طرف دارد که هر یک به دنبال هدف شخصی خود است. مثال‌های این نوع بازی، عبارت‌اند از: گلف، ماراتن، پوکر، اسکربل (حالت غیرحرفه‌ای)، تیراندازان اول شخص، استارکرفت (آزاد)، کندی‌لند، ریسک و سرِنخ. گفتنی است که تعداد بسیار کمی از بازی‌های ورزشی پرتعامل یا بازی‌های کلاسیک پرتعامل در این دسته قرار می‌گیرند.
به طور سنتی، این نوع بازی‌ها تنها به بهای کم کردن تعامل بازیکنان، حالت چندنفره واقعی پیدا می‌کنند.
با کلیک بر روی اینجا پست تعداد بازیکنان را در صفحه اینستاگرام بازیکوش ببینید.
مطالب مرتبط:
بازی زندگی را با کوشش ببر
